Trippen met John Cage
Moderne klassieke muziek kunt u wellicht niet meteen waarderen. Bedenk echter dat de klassieke muziek die wij tegenwoordig zo waarderen, ooit ook modern is geweest en dat mensen daar ook aan hebben moeten wennen.Aldus de schrijvers van Klassieke Muziek voor Dummies. Ik moest aan dit citaat denken toen ik gisteren muziek van John Cage aan het beluisteren was. Hoewel beluisteren misschien niet het goede woord is. 'Proberen te doorstaan', dekt de lading beter.
U kent John Cage wellicht het beste van zijn werk 4'33" waar de pianist gedurende, u raadt het al, 4 minuten en 33 seconden stil achter zijn piano zit en het enige geluid dat van de toeschouwers in de zaal is. Wat een lol moet dat zijn op feestjes. Dat fantastische werk heb ik helaas niet maar ik heb nu wel Book 1 & 2 met etudes van zijn hand. Deze werken zijn door Cage gecomponeerd om het uiterste op te zoeken van wat de viool en de violist aan kan. Hij heeft ook nog een Book 3 en 4 geschreven maar pas toen hij voor het eerst een violist hoorde die de zestien etudes van de eerste twee boeken kon spelen. De speelaanwijzing die hij bij de muziek gaf, is simpel: zo snel als je kan. Dat komt neer op drie minuten per etude. "The result sounds like Paganini on psychedelic drugs", aldus een recensent over de muziek.
Het is ... anders. Het is ... wennen. Het geluid lijkt op dat wat een mongoloïde hondsdolle kater zou voortbrengen. Als hij met zijn staart tussen de klep van de vleugel zou komen. Gepiep, gekraak, gekrijs en geknor schalt door m'n boxen.
Het is wennen maar ik heb me voorgenomen net zolang te luisteren tot ik een hele etude zonder zuchten en zonder vingers in m'n oren aan kan horen. Er ook van genieten is op dit moment nog even net zo waarschijnlijk als ma Tokkie die een eredoctoraat krijgt voor haar verdiensten voor de wereldvrede.
Merci, kheb hier iets kunnen uit halen