recensie: million dollar baby
De grote Oscarwinnaar van afgelopen week en voer voor veel discussie (zie een eerder stukje): Million Dollar Baby. We krijgen een sympathiek stukje trailer trash te zien, gespeeld door Hillary Swank. Ze wil graag bokser worden en na wat aandringen door haar en assistent Morgan Freeman wil de nurkse trainer Clint Eastwood het wel doen. Ze blijkt een natuurtalent en binnen de kortste tijd vecht ze voor de wereldtitel tegen onze eigen Lucia Rijker. Tot zover is het aardig maar nooit goed genoeg voor een Oscar.
Tijdens het titelgevecht krijgt Swank echter een ongeluk en verandert van een stoere vechtster in een treurend kasplantje. Clint treurt mee, huilt Grote Mannen-tranen en vervult uiteindelijk haar laatste wens. Morgan Freeman speelt als warme donkere voice-over een bescheiden maar wel doorslaggevende rol op de keerpunten in de film.
Million Dollar Baby is geen film die je op het puntje van je stoel doet zitten. Ook zijn er geen adrenaline verhogende vechtscènes. Wat je echter wel krijgt, is waarom deze film terecht een aantal Oscars gekregen heeft: uitgediepte personages, geloofwaardige emoties en prachtige acteerwerk. Geen film voor de lollige zaterdagavond maar wel één om te gaan zien. En dat geldt zeker voor de hysterische mensen die dit een propagandafilm vinden voor euthanasie: die hebben hem vermoedelijk niet eens gezien.
>>> Mijn andere filmrecensies
Ik heb ‘em liggen en ik ben benieuwd.