recensie: kingdom of heaven

Ik geef toe: ik was erg bevooroordeeld voor ik naar deze film ging. Dat heeft te maken met de combinatie van regisseur Ridley Scott en historische films. Al eerder heeft hij in Gladiator en Black Hawk Down laten zien dat hij de historische nauwkeurigheid zonder veel problemen opgeeft voor meer actie. Daar heb ik verder niet veel problemen mee ware het niet dat Scott zijn films wel als historisch verantwoord neerzet. Dat zijn ze niet. Als u dus wat over de kruisvaarders of de kruistochten wilt weten, lees dan eens een boek (zoals deze aanrader).
Na dit moralistische lesje van uw redacteur is het tijd voor de film zelf. Qua actie zit het allemaal goed in elkaar: dat kun je wel aan de regisseur overlaten. Het verhaal wordt wel wat hak-op-de-takkerig verteld en de onvermijdelijke liefdesgeschiedenis is compleet overbodig. Toch is dat het grootste probleem niet. Mijn probleem is vooral Orlando Bloom. Deze jongeman die boven menig meisjesbed hangt, wordt de laatste tijd vaak gecast in avontuurlijke heldenrollen (Lord of the Rings, Troy, Pirates of the Caribbean) maar mijns inziens volledig onterecht. Met zijn jongenskop en zachte trekken overtuigt hij helemaal niet als ruwe held. Als de elf Legolas in LOTR kon het er nog net mee door maar deze koorknaap als ijzersmid die en passant even een leger uit de grond stampt? Nou nee.
Dit zoveelste werkje van Ridley Scott is er wederom eentje voor de kijker die niet wil nadenken en die alleen maar actie en avontuur wil. Daarmee is deze film van hetzelfde niveau als de zoete bak popcorn die de dame naast me naar binnen aan het proppen was. Eentje voor de DVD.
>>> Mijn andere filmrecensies
Kingdom of Heaven lijkt erg veel op Gladiator. Dit is opzicht niet slecht. Orlando Bloom speelt beter dan ooit, maar het blijft een watje, in Troy paste zijn rol dan ook beter bij hem. Ik vond het een goede film, zeker een bioscoop film waardig. Moraal van het verhaal: meestal gaat het om macht( lees olie) en niet om het geloof.