lachen met cassières
In mijn lunchpauze loop ik altijd graag even een blokje om. Op die manier combineer ik een frisse neus met een kijkje in de wijk. Dan zie je meteen weer voor wie ik elke dag kei-hard moet werken. En het is een goede gelegenheid om even naar de buurtsuper te lopen. Dat is nog echt zo'n ouderwetse buurtwinkel: weinig ruimte, veel onbekende C-merken en personeel dat geen naam mag hebben. Ik koop er vaak een yoghurtdrankje en loop dan weer snel terug.Bij de kassa aangekomen (oh jee, een kassaverhaal!) stond een man voor me die van zichzelf vond dat hij heel grappig was. Dat liet hij tenminste merken door na elke ademstoot met woorden heel hard te lachen. Om zichzelf. De cassière bleek hem ook wel te waarderen want het oude besje moest opeens bulderen van de lach terwijl de clown naar buiten liep. Toen ik voor haar schoof, sloeg ze verschrikt een hand voor haar mond en kromp in elkaar.
"U mag wel lachen hoor", probeerde ik nog.
"Ja, dat weet ik", murmelde ze achter haar hand, "maar ik ben zo lelijk als ik lach...".
Tja, wat zeg je op zoiets? 'Valt wel mee' klinkt zo raar en daarbij houd ik niet van liegen. Bevestigend ja-knikken is ook niet echt slim want ik kom er nog wel vaker. Ik hield mijn mond maar en probeerde nu mijn eigen lachen in te houden.
Hoe oud is en oud besje eigenlijk?