recensie: munich
Hoe ver ga je als democratisch land om de moordenaars van je volk te straffen? En hoe ver ga je als jonge vader om ver weg van je gezin in dienst van je regering anderen te vermoorden? Met deze vragen confronteert Steven Spielberg ons in zijn nieuwe film: Munich. Het verhaal mag bekend zijn: na de aanslagen bij de Olympische Spelen van München neemt Israël wraak door de verschillende Palestijnse leiders uit te schakelen.In het lange verhaal dat Spielberg laat zien, gaat het niet om de actie of de moorden op zich. Dit zijn soms nagelbijtende gebeurtenissen maar de kern van het verhaal draait om de groep mannen die de acties uitvoeren. Hoe gaan ze met elkaar om, hoe kunnen ze leven als moordenaars, hoe proberen ze te ontkomen aan wraakacties van de Palestijnen? De hoofdpersoon, gespeeld door Eric Bana, begint als groentje en eindigt als paranoïde verbitterde man weggevlucht uit zijn land.
De film duurt lang maar is door de uitdieping van de karakters zelden saai of langdradig. De twijfels en nuances in de eeuwenoude strijd tussen joden en palestijnen worden heel treffend verbeeld. Een mooie afgewogen film die tot nadenken stemt.
Mijn andere filmrecensies
Geen reacties