Na een korte onderbreking door een lang weekend Parijs vanwege het
éénjarig bestaan van 'HM en ik', zijn we weer terug. En we beginnen maar meteen met een terugblik op een muzikaal weekend. Op zaterdag gingen we naar good old Billy Joel in Ahoy. Camera's waren verboden dus helaas geen foto's van het stampende feest. De dag erna was op het Javaeiland in Amsterdam een optreden van Acda en De Munnik, Van Dik Hout, De Dijk en De Poema's. Hier waren camera's gelukkig wel toegestaan.
HM en ik kwamen voornamelijk voor de eerste in het rijtje artiesten en hadden afgesproken na het optreden eerst wat te eten. Door de onnozele opzet van het terrein bleek een terugkeer naar voren door de drukte niet meer mogelijk. De rest van de optredens besloten we maar te laten voor wat ze waren. Beetje jammer, maar gelukkig hebben we de foto's nog!
Paul en Thomas:
Nee, geen ballet maar Thomas Acda die een strandbal wegtrapt.
Het Javaeiland: sfeervol maar niet erg praktisch voor een concert.
Zet Wagner maar op en duik in de kelder: we are under attack! Zojuist gespot vanaf het balkon: een
chopper die vanaf het Noordereiland opsteeg en met flink veel haast langs de flat vloog. Vlak daarna over het water gevolgd door twee boten van de politie en de havendienst. Terroristen? Chemische aanval? Koude pizza?
Waar twee filmfans wonen, zullen twee filmfans vechten. HM en ik zijn twee van die filmfans en hoewel we het over een enorm aantal zaken 100% eens zijn, ligt dat bij onze filmsmaak anders. Het komt niet vaak voor dat we helemaal gek zijn van dezelfde film. Zij vindt mijn favoriete films saai, depressief en humorloos. Ik vind haar favorieten flauw, slecht en humorloos. Geeft niks, komen we wel uit: we hebben immers twee dvd-spelers in huis!
Vandaag ging de lasagna-discussie (zo genoemd naar het maal dat tussen ons in op tafel stond als een gedemilitariseerde zone) over acteurs en actrices. HM is haar hele leven al fan van
Tom Hanks. Niks mis mee. We stonden
in Cannes niet voor niks zeven uur in de brandende zon te wachten. Ik daarentegen ben niet zo'n enorme fan van iemand maar ik mag graag kijken naar films met
Scarlett Johansson in de hoofdrol. Puur voor haar talent uiteraard, maar volgens HM vooral om haar
twee talenten (lsfw)...
Niks van waar; het is een zeer getalenteerde dame met een grote toekomst en die Tommie Hanks mag dan wel wat meer prijzen hebben gewonnen maar wat zegt dat nou nog tegenwoordig en en... Enfin, zo ging dat tot het toetje (perenwaterijsjes) door zonder dat iemand een centimeter toegaf.
Daarom laat ik de keuze nu maar geheel aan u over. Wie heeft u liever? Tom Hanks of Scarlett Johanson? Een geheel onpartijdige foto kan u wellicht helpen bij het maken van een doordachte keuze...
Update: na wat opmerkingen over "oneerlijk" en "manipulatie" e.d. werd ik door HM verzocht de wedstrijd wat eerlijker te maken. Of ik deze foto ook wilde plaatsen. Nou ja, vooruit dan maar...
Ik weet niet hoe dat bij andere bedrijven of instellingen gaat maar de vrijdagmiddag in ambtenarenland is legendarisch. Probeer voor de grap eens een instelling of ambtenaar na 15:00 te pakken te krijgen en Homerisch gelach zal je ten deel vallen van de eenzame sterveling die nog achtergebleven is. De meeste overheden zijn op vrijdagmiddag ongeveer net zo goed bezet als een bar mitswa in Libanon.
Op vrijdagmiddag worden er eerst standaard friet en andere snacks gehaald. Daarna, alsof iedereen spontaan buikloop krijgt van de kroketten en frikadellen, druipen alle collega's af. De eerste gaat wat eerder weg voor de zieke poes, de ander omdat er exáct 36 uur op zitten en een derde ziet er geen heil meer in aan een nieuwe klus te beginnen. Inmiddels ben ik al zover dat ik de zaken waar ik niemand anders voor nodig heb, opspaar voor de eenzame vrijdagmiddagen. Voor vragen kan ik nergens meer terecht en zelfs de schoonmakers kijken verbaasd dat er nog iemand zit.
Enfin, dat ik dit stukje kan schrijven zegt ook wel iets. Tijd om naar huis te gaan.
Pas waren HM en ik in de nieuwe electronicagigant op het Zuidplein in Rotterdam: Saturn. Dat is een soort kloon van de MediaMarkt maar dan met nog dommer personeel (letterlijk gehoord: "vraag daar maar, die hebben meer verstand") en met nóg meer white trash-publiek. Wat deed ik daar? Al snel was ik het helemaal zat en liep ik maar wat doelloos door de gangpaden te dwalen.
Bij de games aangekomen zagen we dat er een tafeltennisspelletje was dat je kon uitproberen. HM, als ex-pingpongster, dacht dit klusje wel even te klaren maar met geen mogelijkheid was het balletje op het scherm op de tafel te houden. Het batje en de virtuele speler vlogen alle kanten op. We werden bekeken door een snotneus van een jaar of tien en ik voelde het generatieconflict groeien. Net toen ik wilde vragen of ik hem soms kon helpen, zei hij: "mevrouw, u houdt de console ondersteboven vast"...
Stom spel.
In Midden-Delfland hebben ze een nieuw systeem in gebruik genomen om sluipverkeer tegen te gaan: 'pollers' die tijdens de spits maar één auto per keer doorlaten. Helaas hebben nog niet alle automobilisten dat in de gaten. Hierdoor komt het regelmatig voor dat een auto gelanceerd wordt, zoals in
dit stukje uit het AD te lezen is.
Gisteren was het weer raak en uw razende reporter was ter plekke.
Als afgestudeerd politicoloog verwacht men ongetwijfeld een doorwrochte (oei, een
moeilijk woord!) analyse van alles wat er in het Haagsche is gebeurd de afgelopen dagen. Ik kan u allen geruststellen: die heb ik niet. Gaan we terug naar de échte problemen van het leven: hoe leg je een draadloze verbinding aan?
Inderdaad, want terwijl Nederland zich binnen een week onsterfelijk belachelijk maakt door eerst kaartje te leggen met een dolgedraaide scheidsrechter en vervolgens een kabinet laat vallen op een
niet wel niet wel terecht afgegeven paspoort, hield ik me met andere zaken bezig. We hadden uiteraard al internet thuis maar dat kwam nog via een lang snoer door de kamer. De modem stond in de hoek van de woonkamer en de pc in de hoek van een slaapkamer. Dat snoer was voor de katten leuk (hoera, spelen!) maar voor de estheticus in ons een gruwel. Dat de modem het afgelopen week definitief begaf was dan ook een
blessing in disguise.
De snelle verkoper van de MediaGigant gaf aan dat de nieuwe adsl-modem met draadloze verbinding binnen tien minuten geïnstalleerd zou zijn. Het werden er uiteindelijk zestig. Maar zowaar: na wat gepieker, nog een keer de handleiding doorlezen, nog een keer het installatiescherm doorlopen en nóg een keer opstarten, kwam er opeens een internetpagina op het scherm. Eureka! Ik was geniaal!
Nu kan ik eindelijk lekker internetten terwijl de bitjes en bytejes door de lucht vliegen en wordt mijn blik continu naar de taakbalk getrokken waar een lampje staat dat aangeeft hoe goed of slecht de verbinding is. Hij is nu groen. En dat is goed.
Kent u die cursussen die op troosteloze bedrijventerreinen naast nog troostelozer snelwegen gehouden worden? Ditmaal was het in een gebouw van een softwareontwikkelaar dat vanaf de buitenkant op een bankgebouw leek. De ramen waren geblindeerd, groot hek erom en geen deur die open kon zonder dat je eerst in een camera moest kijken.
Eenmaal binnen was het marmer, glas, staal en beton overal waar je keek. Een soort Nieuwe Functionaliteit waar je weinig zin hebt om te functioneren. De ontwikkelaars hadden echter de bedrijfskantine weten om te toveren in een bruine kroeg compleet met jukebox, biljart en whiskybar. Althans: zo leek het. Want uit het raam was geen volksbuurtje te zien maar de A15.
De cursus was (uiteraard) vrij saai. Zijn ze dat niet allemaal? Het was wachten op de lunch. Die bestond uit verse broodjes, verse jus, aardbeien, paling, huisgemaakte soep, een appelgebakje toe enz. enz. Met een dienblad vol eten, zat ik aan een net-echte-antieke-leestafel. Ik wist van eerdere cursussen al hoe goed de catering was en stiekem was ik vooral daarom meegegaan. De evaluatie na afloop vroeg om een kernachtige beschrijving van de genoten cursus. Ik ben benieuwd wat ze met mijn omschrijving kunnen: "Cursus oké. Lunch voortreffelijk."
Nadat ik HM eerst wat gevraagd had over CSS en vervolgens advies over Photoshop nodig had, viel het kwartje. "Ben je weer bezig met je site?" Ik bevestigde dat en zei dat het er wel weer eens tijd voor werd. "Leuk, dan kan iedereen weer wat lezen!"
Ja, dat was nu nét de reden waarom ik even een pauze had ingelast. Opeens hoorde ik van allerlei kanten dat mensen stukjes gelezen hadden en daar wat van vonden. Nu is dat natuurlijk ook het hele idee achter een weblog maar tot nu toe had ik mijn geleuter toch in een illusie van anonimiteit op het net gegooid. En dan staan er opeens familieleden, collega's en vrienden je uit te horen wat je daar allemaal hebt geschreven. Alsof je Van Nistelrooy bent die aan Jack van Gelder mag uitleggen waarom hij de bal niet bij zich kan houden. "Dat wil het volk wel weten, Ruud!"
Maar toch ga ik weer verder. Ik bedacht me namelijk dat je dit soort bemoeizucht met gelijke wapens kan bestrijden. Dit zijn geen nieuwsgierige mensen met een overschot aan eigen mening. Nee, dit zijn nieuwe hoofdrolspelers in mijn stukjes! Dus onthoud: alles wat u zegt, kan tegen u worden gebruikt.
Tot zover de dienstmededeling, nu terug naar de show. Welkom terug op stevenbron.nl!
Naar aanleiding van wat klachten gisteren op een feestje: nee, ik ben niet dood/gestopt/opgepakt/uitgezet*. Even een pauze, binnenkort weer meer.
* = Aankruisen wat u dacht.
Bij een nieuwe woning in een nieuwe stad hoort ook een nieuwe tandarts. Want waarom zou je drie kwartier reizen om na vijf minuten te horen dat er geen gaatjes zijn en je weer weg kunt? Hoewel ik een nieuwe arts snel genoeg gevonden had, liet ik de tandarts maar een beetje op zijn beloop. Om de één of andere reden was de motivatie voor een tandarts niet zó groot.
Maar uiteraard moet je er toch aan geloven en dus toog ik naar het Noordereiland om daar mijzelf in de mond te laten kijken. Eerst moest er een waslijst aan vragen ingevuld worden (hooikoorts: ja, HIV: nee, etc.) en daarna mocht ik op de foto. Mijn tandjes in ieder geval. Tevreden met het resultaat werd ik door de tandartsassistente in een stoel geduwd. Volgens het liedje is het altijd lente in de ogen van de tandartsassistente maar in die van mij was het een barre poolwinter.
De tandarts zelf was al even vrolijk en na wat onverstaanbare en onverklaarbare keelklanken bleek ik gaatjes te hebben in oude vullingen. Blijkbaar zit daar een houdbaarheidsdatum op en was die bij mij verstreken. Of ik maar even over anderhalve maand terug kan komen voor de eerste van drie vulsessies. Joepie...
Tot donderdag, zei een collega gisteren. Donderdag? Oh ja, ik heb vrij morgen, bedacht ik me opeens. Normaal een leuke verrassing toch? Helaas ligt HM met koorts op bed, is Poes 1 gisteren over zijn nek gegaan in de hal en heeft Poes 2 een beetje last met plassen.
Gelukkig is het lekker weer!
Als ik aan het eind van de dag thuis arriveer, kijk ik even of er post is en daarna ga ik met de lift omhoog. Dat is altijd het leukste van thuiskomen omdat er dan een klein psychologisch spelletje gespeeld kan worden. Wie woont het hoogste. Het zit zo: hoe hoger je woont, hoe meer je betaalt en hoe meer het van nut is dat je vlak langs de Maas woont.
Ik weet het: het is eigenlijk te kinderachtig om over te hebben, maar ik zie elke keer weer dat anderen hetzelfde spelletje spelen. Jaloerse blikken als je een hoog nummer indrukt of het besmuikte lachen als een loser één van de onderste knopjes moet hebben. De spanning is elke keer om te snijden. Ik verdenk sommigen er zelfs van dat ze een hoog nummer kiezen en dan met de trap weer teruglopen!
Dit weekend zag ik bij boekhandel Donner een boek liggen dat gaat over hoe het is om op grote hoogte te wonen in Rotterdam. Ik weet echter al hoe dat gaat: met veel jaloerse blikken en valsspelerij!
Als je met elkaar samenwoont, neem je veel van elkaar over. Gewoontes, rituelen en ... bacillen. Nadat ik onlangs al snotterend en met een bonkend hoofd onder de dekens was verdwenen, lag dit weekend HM onder de wol. Hoofdpijn, snotneus en ijskoude handen. Noem het maar griep.
Rot voor haar maar voor mij natuurlijk een uitgelezen moment om mijn beste beentje voor te zetten. Dus haalde ik een kilo of vijf fruit bij de buurtsuper. Vervolgens mixte, pureerde en perste ik daar een paar liter vocht uit dat vol hoort te zitten met vitaminen en ook nog eens lekker is! Lekker en gezond, volgens HM een onmogelijke combinatie maar ik bewijs graag het tegendeel.
De fruitkuur heeft zijn ... vruchten afgeworpen (die zag niemand aankomen) want HM staat weer als een jonge hinde naast het bed te trappelen. Klaar om er weer volop tegenaan te gaan. Nog zoiets leuks van samenwonen: voor elkaar zorgen. Nooit gedacht dat ik dat zo leuk zou vinden.
Dankzij de wonderen der techniek zal geen enkele belletjetrekker meer kunnen ontsnappen!
« Vorige Pagina |
Toon berichten 61-75 van 273 |
Volgende Pagina »
